Thursday 20 August 2009

ඔබ වෙත නොයෙන මතු යම් දවස




මගේ හිතවතෙක්, ගෙදර ඔහුගේ බිරිඳගේ අල්මාරිය ඇර එහි අයගේ යට ඇඳුම් බහාලූ ලාච්චුවකින් සිල්ක් කඩදාසියකින් මනා ලෙස එතූ පාර්සලයක් එලියට ගත්තේය. "මේක සාමාන් පාර්සලයක් නෙවෙයි විශේෂ පාර්සලයක්...." යයි කියමින් ඔහු එය දිගහැරියේය. එහි වූයේ වැඩ දැමූ, වර්ණවත්, අලුත්ම අලුත් ලස්සන සිල්ක් යට ගවුමකි. ඔහු ගවුම දෙසද එය අඩංගුව තිබූ හුරුබුහුටි කාර්ඩ්බෝඩ් පෙට්ටිය දෙසද ඔතා තිබූ කොලය දෙසද බලා සිටියේය.

"අවුරුදු 8 කට 9 කට ඉස්සර අපි ඉස් ඉස්සෙල්ලම නිව්යෝක් ගිය වෙලාවෙයි මේක ගත්තේ.... කවදාවත් ඇන්දේ නෑ..."
විශේෂ අවස්ථාවක අඳිනවා කියලා, සාප්පුවෙන් ඔතල දුන්න විදිහටම ගෙදර ගෙනැවිත් මේ අල්මාරියේ අරන් තිබ්බා.....මම හිතන්නේ දැන් ඉතින් මේ තමයි අවස්ථාව....වෙන අවස්ථාවක් එන්නේ නෑ.... ඔහුගේ හඬ ඉතා දුක්මුසු විය

අවමංගල ශාලාව වෙත ගෙනයාම පිණිස ලැස්ති කල අනෙක් ඇඳුම් පැළඳුම් සමග ඇඳ මත පර්සලයද තැබිණි. ඔහුගේ ආදරණීය බිරිඳ මියගියේ ඊට මොහොතකට පෙර
"විශේෂ අවස්ථාවකට කියල කිසි දෙයක් වෙන් කරලා තියන්න එපා..." ඔහු මා දෙස බලා කීය.

"ජීවිතේ හැම මොහොතක්ම විශේෂ අවස්ථාවක් බව සිතන්න...."

ඔහුගේ එවදන් මගේ ජීවිතය දැඩි ලෙස වෙනස් කළේය. දැන් මම හුඟක් කියවමි. ගේ අස්පස් කිරීම අඩුවෙන් කරමි. කිසිවක් ගැන දුකක් සංකාවක් නැතිව දොරකඩ වාඩිවී සිටින්නට දැන් මට හැකිය. රැකියාවේ ගත කරන කාලයට වඩා දැන් මම පවුලේ අය සමග ගත කරමි
ජීවිතය යනු කෙසේ හෝ ගෙවා දැමිය යුතු දෙයක් වශයෙන් නොව ජීවත් වීමට අවශ් අත්දැකීම් බිහිවන අපූර්ව උල්පතක් සේ දැන් මම වටහාගෙන සිටිමි. කිසිවක් තබාගෙන සිටින සිරිතක් දැන් මගේ නැත. වෙනදා හැඩට අරගෙන තැබූ ඔප දැමූ පලිඟු වීදුරු, දැන් දිනපතා මම බීම සඳහා පාවිච්චි කරමි. වෙළඳ පොලට යන්නේ අලුත් ඇඳුම් ඇඳගෙනය. මා සතුව ඇති වටිනා සුවඳ විලවුන් දැන් විශේෂ අවස්ථා සඳහා යයි වෙන් කිරීමක් නැත. අවශ් යයි සිතුණු විට ඒවා තවරා ගනිමි.

'යම් දවසක', 'විශේෂ අවස්ථාවක', 'මතු දවසක' යන වදන් මගේ ශබ්ධ කෝෂයෙන් දැන් මැකී යමින් පවතී. බැලිය යුතු, ඇසිය යුතු, කෙරිය යුතු යමක් ඇත්නම් පසුව නොවේ, ඒවා දැන් මේ මොහොතේ කල යුතුය

තමා පසු දින උදෑසන වන විට නොමැති බව මගේ මිතුරාගේ  බිරිඳ දැන සිටියානම් ඇය කුමක් කරනු ඇත්දැයි මම නොදනිමි. කිසිවෙකුට එය කිව නොහැකිය. ඇයගේ නෑදෑයින්ටද, කිට්ටුම හිතවතුන්ටද අඬ ගසනු ඇතැයි මට සිතේ. පැරණි හිතවතුන් අමතා කලින් සිදුවූ දබර හෝ, යම් යම් වැරදි හිත රිදවීම් ඇත්නම් ඒවාට සමාවන්න යයි කියනවා ඇත.

යාමට ඉතා ප්රිය වූ චීන හෝ වෙනත් කිසියම් අවන් හලකට යන්නට සිතනු ඇත. මටද එලෙස හදිසියේ නික්ම යන්නට සිදුවූවා නම් මා තැවෙන්නේ  එවන් සුළු සුළු දේවල් කලින් කර ගන්නට බැරි වීම ගැනය. මට දැඩි දුකක් දැනෙනවා ඇත. මගේ යහළුවන් නැවත දකින්නට නොලැබේ. 'හෙට අනිද්දා දවසක ලියනවා' යයි හැම විටම මා කියා කියා සිටි, සිතාගෙන සිටි ලියුම් කිසිවක් ලියන්නට මට නොහැකිවිය. පසුවට ගන්නවා යයි සිතා සිටි දුරකථන ඇමතුම් ගැනීමට මට නොහැකිවිය. පසු දවසක බලන්නට යනවා යයි මා සිතා සිටි නෑදෑයින්, මිතුරන් බැලීමට යාමට මට නොහැකිවිය

වඩාත්ම මා දුක් වන, පසුතැවෙන කරුණ වන්නේ මගේ සොහොයුරු සොහොයුරියන්ට , මගේ  පවුලේ අයටද මා කොතරම් ආදරේ දැයි මට කියාගන්නට බැරි වීම ගැනය

එබැවින් ඉතිරි කෙටි කාලයට සතුට, සිනහව, ප්රීතිය දනවන ඉතා සුළු දේවල් පවා කිසිවක් දැන් මම අතපසු නොකරන්නෙමි. ප්රමාද නොකරන්නෙමි. හැම උදසනකම අද විශේෂ දවසක් විය හැකියැයි මම මටම කියා ගන්නෙමි.

හැම දවසක්ම, හැම පැයක්ම, හැම විනාඩියක්ම විශේෂ වේ. මේ ජීවිතයේ විශේෂ නොවන මොහොතක් නැත. එය ලබන වසර නොවේ, ලබන මාසය හෝ ලබන සතියද නොවේ. හෙට දවසද නොවේ. දැන් . මේ මොහොතය. සෑම සියලු දෙයම සිදුවිය යුත්තේ දැන් .



(මෙය විද්යුත් ලිපියක සිංහල පරිවර්තනයකි. අයිතිය මුල් රචකයා සතුය)    


Wednesday 25 March 2009

Friday 20 March 2009

ගොඩක් දවසකින්....



ගොඩක් දවසකින් ලියන්න බැරි උනේ මේ දවස් වල අම්බානකුය් තව ටිකකුය් වැඩ හින්දා..... ඔපීසියෙත් වැඩ ගෙදර ඇවිල්ලත් වැඩ සෙනසුරාදත් වැඩ ඉරිදත් වැඩ ඒකයි...
ඉතින් බොහොම පොඩි කතාවක් කියන්නම් අදත්....
ඔන්න එකමත් එක කාලෙක
ඇමරිකාවේ වරායකට තඩි නැවක් ආවා බඩු බාන්න. වැඩේ ඉවර උනාට පස්සෙ නැව ආයෙත් පනගන්වන්න බැරි උනා.... නැවේ ඉන්ජිනේරුවො උපරිම උත්සහ කලා ම්හ්...... මේක හොලවන්නවත් බෑ... පිටින් ඉන්ජිනේරුවො ගෙන්නලත් බලුවා ලෙඩේ හොයාගන්න බෑ. නැව නවත්වල තියෙන දවසක් ගානේ විෂාල පාඩුවක් නැව් සමගමට උනා.
අන්තිමට නැවේ කප්පිත්තට කව්දෝ කීවා එක පුද්ගලයෙක් ගැන......... අන්තිමට තීරනෙ කලා මිනිහව ගෙන්නන්න. ඔන්න පනිවිඩයක් යැව්වා.... ආවේ වයසක පුද්ගලයෙක් ආයුදේකට කියල තිබුනේ පොඩි යකඩ කටුවකුය් මිටියකුය් විතරය්. ආවගමන් ඔහු වැඩ පටන්ගත්තා. එන්ජින් කාමරයට ගිය මේ පුද්ගලයා එක එක තැන් වලට කටුව තියල මිටියෙන් තට්ටු කරනවා. කප්පිත්තයි අනෙක් ඉන්ජිනෙරුවොය් පස්සෙන් යනව මොකක්ද කරන්නෙ බලන්න. අන්තිමට එක තැනක නතර උන මේ පුද්ගලයා එක තැනකත කටුව තියලා මිටියෙන් හය්යෙන් පාරක් ගැහුවා. එන්ජිම දඩ බඩ ගාල පනගැනුනා. හැමටම පුදුමය් වැඩේට පැය බාගයක් වත් ගියේ නෑ. වයසක පුද්ගලය ආපහු ගිහින් ඔහුගෙ ගාස්තුව හැටියට ඩොලර් 10,000 ක් ඉල්ලා හිටියා. මේක දැකපු නැවේ කප්පිත්තට ටිකක් අප්සෙට් මිනිහට අමතක උනා නැව වරායේ වේලි වේලි තියෙද්දි ගෙවන්න උන ගාන මීට වඩා ඉහලය් කියලා. ඉතින් ඔහු අර පුද්ගලයගෙන් විස්තර සහිත බිල්පතක් ඉල්ල හිටියා.
ඉතින් ඒකට ඔහුගෙ පිලිතුර උනෙ.....
මිටියෙන් තට්ටු කිරිමට ඩොලර් 50.00
තට්ටුකිරිමට නියම තැන හොයාගැනිමට ඩොලර් 9950.00
එකතුව ඩොලර් 10000.00

Saturday 14 March 2009

මල්ලී බරයිද?.........







ගම් පලාත් වල පොඩි ලමය් අවුරුදු 8-10 වෙනකොට ගොඩක් ගෙදර දොරේ වැඩ ඉගෙනගෙන ඉවරය් කොලොම්පුරේ ලමය් වගේ නෙවේ. ගෑනු ලමයෙක්නම් කෑම වේලක් උයා ගන්න පොඩි ලමයෙක් බලා ගන්න පුලුවන්. කොල්ලෙක් නම් හේනේ කුබුරෙ වැඩ ගෙදර අති කරන සත්තුන්ගෙ වැඩ පවා කරන්න පුලුවන්.
මම මේ පෙරවදනක් කීවේ ලස්සන කතාවක් කියන්න පසුබිම හදා ගන්න..... ඒක ඇත්ත කතාවක් සමහරවිට කලින් අහලත් ඇති.......... ඔන්න අහගන්න.....................
එක පල්ලියක පියතුමෙක්, දුර පලතක (කොලබ ඉදල දුර....අපි ශිෂ්ට අශිස්ට දියුනු නොදියුනු මන්නින්නෙ කොලබට සාපේක්ෂව නේ.......)ගමනක් යද්දි ඉස්සරහට හම්බ උනා අවුරුදු 8 ක විතර පොඩි කෙල්ලෙක්, තනියම නෙවේ එයාගෙ අවුරුදු 2-3 විතර පොඩි පිරිමි ලමයෙකුත් වඩාගෙන හිටියා හරි අමරුවෙන්. තව අතේ මොනවද මල්ලකුත් තිබුනා. මේක දකපු පියතුමාට ප්‍රෂ්න කීපයක් ඔලුවට ආවා...... මේ ලමය වැඩකාරකමකට අරන්ද? නැත්නම් වෙන මොකක් හරි ප්‍රෂ්නයක්ද? මේ ලොකු බරකුත් උස්සගෙන යන්නෙ කියල. ඉතින් ඔහු ඇහුවා දුවේ ඔයා කොහෙද යන්නේ කියලා. අපේ අම්මා මේ ලග වැඩ කරනවා මම එයාට තේ අරගෙන ගියා කියල ඒ ලමය උත්තර දුන්නා....
ඒ උනත් දරුවො ඔයා කොහොමද මේතරම් බරක් උස්සගෙන යන්නෙ මේ ලමය හරි බරඉනෙ ඔයාට.... පියතුමා ආයෙත් ඇහුව...
ඒ ප්‍රෂ්නෙට මේ අවුරුදු 8 ක පොඩි කෙල්ල දුන්න උත්තරේ ඇතුලේ මහ ගොඩක් ලොකු කතාවක් තියෙනවා ටිකක් හිතලා බලන්න... මේ කෙල්ල දුන්න උත්තරෙ තමඉ.... "මොන බරක්ද මේ මගෙ මල්ලිනේ"

Monday 2 March 2009

Confidence, Trust and Hope

Saturday 21 February 2009

නෝනා මට රස්සාවක් දෙන්න පුලුවන්ද?




ෆ්ලොරිඩාවේ මාවතක් දිගේ ගමන් කරන කොලුගැටයෙක් අසල තිබුන කඩයකට ගොඩ වැදුනා.... ඔහු කෙලින්ම ගියේ දුරකථනය ලගට. අන්ක කීපයක් ඔබන මේ පොඩි කොල්ලගෙ කතාවට කඩ හිමියා අවදානමෙන් සවන්දුන්නා...
"නෝනා ඔබගේ වත්තෙ තනකොල කපන රැකියාව මට ලබා දෙන්න පුල්වන්ද?" ඔහු අසුවා..
"දැනට කෙනෙක් එම රැකියාව කරනවනේ.."අනෙක් කොනෙන් ලබුන පිලිතුරය් ඒ....
"ඔහු කරන මිලෙන් අඩකින් මට එය කර දෙන්න පුලුවනි"... කොල්ලා අතහරින්නේ නැති පාටය්.
"මම බොහොම සතුටුය් දැනට වැඩ කරන කෙනා ගැන"
"නමුත් නෝනා මම අනෙකුත් ගස් කප්පාදු කරල වත්ත පිරිසිදු කරලත් දෙන්නම්.. එවිට Fලොරිඩාවෙ පාල්ම් බිච් පෙදෙසේ තිබෙන හොදම ගෙවත්ත ඔබේ වේවි" කොලුව තවත් විශ්වාසයෙන් කීවා..
"ඉස්තුතිය් ඔනේ නැහැ" නෝනගෙ පිලිතුර...
මුහුනේ සිනාවක් සහිතව දුරකතනය තබන කොලුවා අමතන කඩ හිමියා.....
"පුතා මම කැමත්ය් ඔයාගෙ විදිහට හා උත්සාහයට, මම දෙන්නම් ඔබට රැකියාවක්....."
ඔනෙ නෑ මහත්මයා... ස්තුතිය්......
"නමුත් දරුවා ඔබ දැන් රැකියාවක් සොයමින් හිටියා නේද?" කඩ හිමිය අසනවා...
"නැහැ මහත්මයා මම ඒ දැන් කරන රැකියවේ ප්‍රගතිය සොයා බලුවා විතරය් මමයි දැනට ඒ නෝනා ලග වැඩ කරන්නේ"


~~~"ස්වයන් අගැයුම" කියා අප හදුන්වන්නේ මෙයය්~~~

මේ පොඩි කොල්ලෝ කෙල්ලෝ හරි පව්......




ගිය සති අන්තේ පොඩි උන් සෙට් එකක් එක්ක පාරේ ක්‍රිකට් ගහුවා....ගහන්න තියා හැරෙන්නවත් ඉඩක් නෑ....ගමෙයි  නගරෙයයි  කොයි තරම් වෙනසක් තියෙනවද?
අපි පොඩි කාලේ හිටිය හැටි මතක් උනා... ක්‍රිකට් නෙවේ ඔලිම්පික් උනත් තියන්න තරම් පුලුවන් පිට්ටනි ගම්වල ඔන තරම්....වැව් පිට්ටනියේ ක්‍රිකට් ගහලා වවෙන්ම නාලා ගෙදර ආව හැටි, ඔරු පැද්ද හැටි, මාලු අල්ලපු හැටි....
මේවා මේ දරුවන්ට කවදාවත් කරගන්න බැරි වේවි මුන්ගෙ පොඩි කාලෙදිනම්...... මේ ලමයි  හිර වෙලා පොඩි වෙලා ඉන්න හැටි....කොයි බය්සිකලයක් පදින්නවත් තැනක්.....හොද හුස්මක් ගන්න තැනක්......

කව්ද කියන්නේ ගම පොහොසත් නෑ කියල........

Friday 20 February 2009

බය වෙන්න එපා......



ඔය කාට හරි රාජ්ය ආයතනකින් වැඩක් කරගන්න වෙලා තියෙනවද කවදා හරි.... විෂේශයෙන් ප්‍රාදේශීය සබාවකින් හරි නගර සබාවකින් හරි?....ටිකක් අමාරුයි කියලා මතයක් හදලා තියන වැඩක්!... සැලසුමක් අනුමත කරගන්නවා වගෙ....පොඩි වැඩකට විසි පාරක් විතර ගිය මට මෙහෙම හිතුනා...............

අපේ බදු වලින් ජීවත් වෙන මේ මිනිස්සු අපිට සුලු දෙයක් කරලා දෙන්න මේ තරම් කාලයක් ගන්නේ ඇය්..... සමහර විට පොඩි අත්සනක් විතරය්..... සමහර වයසක් අම්මලාව දවස් කීපයක් ගෙන්නනවා පොඩි වැඩකටත්......ඉතින් දවසක් එක අත්සනක් ගන්න එකෙක් එනකල් වාඩි වෙලා ඉන්නකොට මට මෙහෙම හිතුන......මෙහෙම කරන... තමන්ගේ වැඩේ හරියට නොකරන උන් අපේ නය කාරයො නෙවේය්ද?
ඉතින් බයවෙන්න එපා....ලබන ආත්මේ අපිට අතට පයට වැඩ කාරයො පිරිල ඉදීවි....ලබන ආත්මේ දැසි දසුන් පිරිවරාගෙන ඉන්න ඔනෙනම්..... රජ්ය ආයතනයකින් වැඩක් කරගන්න යන්න.....

ප: ලි: හැමෝම එහෙම නැ.. හොද අයත් ඉන්නවා

Thursday 19 February 2009

මේවා කරලා බලන්න....




Warren Buffet කියන්නේ කාලයක් අන්ක එකේ ධනවතෙක් (මට මතක හැටියට 2008 ද කොහෙද )සැරයක් එයා මෙන්න මෙහෙම කීවා....
අපි එක නව වසරක් ආරම්භ කලේ දුර්වල උද්යොගයෙන් හා පලුදු වූ ධන වාදී ආකල්පවලින්...... අපගේ සතුට දියරු වෙමින් හා ආර්ථික රෝගය අප පවුල්, ආයතන, ජාතිය හා සාමය ට හානි කරමින් තිබුනා......
හෑම දෙනාම මින් ගලවෙන ක්‍රමයක් නැතැයි බලපොරොත්තු සුන් කරගෙන හිටියා.....ආර්තික විශේෂඤයන් ඔවුන් ගලවා ගනු ඇතයි බලාපොරොත්තු උනා......ඔවුන් අමතක කලා මෙම කරදරයට හේතුවත් එම විශේෂඤයන් ම බව......
ඉන් පසු ආ හැම වසරකම මම පැරනි සිද්ධාන්ථ කිහිපයක් මෙම කරදරයෙන් මා ගලවා ගැනීමට හා මගේ මගපෙන්වීම සදහා යොදගත්තා.....
මා විසින්ම සාදගත් මාගේ මෙම වට්ටොරුව හොද ප්‍රතිපල ගෙන දුන්නා......මා වයසින් නොව දනුමින් වැඩුනා..... මෙම වසරේ මා ඔබට ආරධනා කරනවා අපගේ ආදිතමයන්ගේ ආර්ථික නුවන භාවිතකරමින් මා සමග ආර්ථිකව වැඩෙන ලෙස.......

මහන්සිවී වැඩ කරන්න: හැම මහන්සියක්ම ඔබට ආදයමක්ගෙන දේවි.... හුදු කතාව ඔබ දුප්පත්කම කරා රැගෙන යාවි...
කම්මැලිකම: නිදන මාලුවා ඈත දියබට ගසාගෙන යාවි....
ඉපයීම්: තනි ආදයම් මාර්ගයක් ගැන පමනක් විස්වාස කරන්න එපා...
වියදම්: ඔබට උවමනා නොවනදේ මිලදි ගත්තොත්... ඉක්මනින් උවමනා දේවල් විකිනීමට වේවි...
ඉතිරි කිරීම: වියදමට පසු ශේෂය ඉතිරිකරනවා නොව....ඉතිරිකිරීමෙන් පසු ශේෂය වියදම් කරන්න
ණයට ගැනීම: ණයට ගන්නා ණයට දෙන්නාගේ වහලෙක් වේවි....
ගනන් තැබීම: ඔබගේ පාවහන් ඉරිලානම් වැස්සට කුඩයක් ගෙන යාමෙන් වැඩක් නොවේ...
විගනනය: සුලු සුලු වියදම් ගැන ප්‍රවෙශම් වන්න...විශාල නැවක් ගිලෙන්නේ සුලු කාන්දුවකිනි...
අවදානම බාර ගැනීම: ගගට බැස එහි ගැබුර බලන්න එපා....
ආයොජනය: සියලුම බිත්තර එකම බඳුනේ තබන්න එපා...

පින්තූරේ අන්තර් ජාලයෙන්

Wednesday 18 February 2009

මට ලබුන විද්යුත් ලිපියක සින්හල පරිවර්තනය.....



එක සංචාරකයෙක් තමන්ගෙ සංචාරය අතරේ අලුතෙන් හදාගෙන යන පන්සලකට ගියා..... එතනදී එයා දක්කා එකම වගේ පිලිම දෙකක් තියනවා....ඔහුට මේක පුදුමයක්.... එයා එතන තවම වැඩ කරන මුර්ථි ශිල්පියා ගෙන් අහුවා "මෙතනට එක වගේ පිලිම දෙකක් ඔනෙද?" කියල....ඒකට පිලිතුරු දෙන මුර්ති ශිල්පියා කියනවා.... "එක පිලිමයක් අන්තිම මොහොතේ නරක් උනා මහත්තයා ඒ නිසා තව එකක් හදනවා" කියලා.....

සංචාරකයා හොදින් පිලිමය නිරීක්ෂනය කලත් ඔහුට පලුද්දක් හොයා ගන්න බැහැ...කොහෙද පලුද්ද? ඔහු අහනවා........ පිලිමේ නහයේ සීරිමක් තියනව කියපු මුර්ථි ශිල්පියා අයෙත් වැඩ. කොහෙද මේ පිලිමේ සවි කරන්න හිතාගෙන ඉන්නෙ? සංචාරකයාගෙන් ප්‍රශ්නයක්.....අඩි 25ක් විතර ඉහලින් බවයි පිලිතුර. සන්චාරකයගෙ කුතුහලය ඇවිසෙනවා......"ඉතින් අඩි 25ක් උඩින් නම් කිසිකෙනෙක් සීරීම දැන ගන්න එකක් නෑනේ".......

එවිට සිනා වෙමින් සන්චාරකයගෙ දිහා බලන මුර්ති ෂිල්පියා කියනවා....."නමුත් මම එය දන්නවනේ"

~~ විශිෂ්ඨත්වය තම සන්තෘප්තිය හා ප්‍රවීනතාවය සදහා මිස තවෙකෙකුගේ දැන ගැනීමට නොවේ..~~

Monday 16 February 2009

මුල්ම අදහස....





මේ ලගදි දවසක් පත්තරේ හොද ලිපියක් තිබ්බා....ඇත්තතෙන්ම ඒක කෙටි කතාවක්, ඒක ආත්තම්මා කෙනෙක් ගැන තිබුනේ..තමන්ගෙ දරුවන් වෙනුවෙන් මුලු ජීවිතේම වැඩ කරලා එයාලගෙ දරුවන් ගේ වැඩත් කරලා අන්තිමට අවසන් ගමන් යන මවක් ගන....අපේ අම්මලා තාත්තලා ගැන අපි හොයලා බලනවා මදිද කියල මට හිතුනා... පාසල් ගිහින් ඉවර වෙලා අම්මලාව බලා ගන්නවා කියලා මුලින්ම හිතනවා... පස්සෙ අවුරුදු 4 කට 5 කට විතර විෂ්ව විද්යාලෙකට යනවා... එතනින් ඇවිත් රස්සාවකට යනවා... කසාද බදිනවා... ලමය් හදනවා...අම්මලා(මම මෙතන අම්මලා කීවෙ අම්මත් තත්තත් දෙන්නටම )ආයෙමත් අපේ පිහිටට එනවා.. අපි ලම‍ය් එයාලට දීල රස්සාවට යනවා...ඔය දේ දිගටම වෙනවා නේද?එක අතකින් අපේ දරුවො බලා ගන්න ලබෙන එක එයලට සතුටක්... වෙන්න පුලුවන් නරකම දෙයක් තමඉ අපිව දකින්න නැතිව මාස ගනන් සමහර විට අව්වුරුදු ගනන් ඉන්න වෙන එකඅපිටත් කවදා හරි එහෙම වේවි.....
අර සින්දුවකුත් තියෙනෙ "අම්මලා දුක් ගන්නෙ පුතුන් හදන්ටා පුතුන් රජුන් කරන්ටා" කියල මේක පුතුන්ටය් දූවරුන්ටය් දෙගොල්ලටම අදාලය්... මේක චක්‍රයක්.... අපි හමොම ඒකෙ ඉන්නවා....